Większość z nas spoglądając w lustro widzi kilka rzeczy, które można by zmienić, czy poprawić tu i ówdzie. Z reguły ta samokrytyka jest w granicach normy, ponieważ zdrowy rozsądek podpowiada nam, że wygląd to nie wszystko…Jednak obsesja na punkcie wyglądu, może być także bardzo poważnym zaburzeniem psychicznym.
Co to za choroba?
Dysmorfofobia (BDD) to zaburzenie psychiczne, charakteryzujące się występowaniem lęku związanego z przekonaniem o nieestetycznym wyglądzie lub budowie ciała. Z greckiego słowo „dysmorfia” oznacza „brzydotę”, zatem „dysmorfofobia” to dosłownie „lęk przed brzydotą”. Osoba, która cierpi na dysmorfofobię bez przerwy myśli o swoim wyglądzie. Ta sprawa jest priorytetowa, wyprzedza wszystkie inne kwestie i sprawy związane z życiem codziennym. Negatywna ocena swojego wyglądu nie podlega żadnej dyskusji, chory nie może od niej się zdystansować i uwolnić.
Zaniepokojenie wyglądem może dotyczyć właściwie każdej części ciała, jednak najczęściej osoby z dysmorfobią są niezadowolone ze stanu swojej skóry (73% ludzi –na podstawie badań przeprowadzonych pod kierownictwem dr Katharine Philips na ponad 500 chorych w 2005 roku), włosów (56%), nosa (37%), brzucha, piersi, oczu, ud i zębów.
Obsesyjne myśli na ten temat są bardzo przygnębiające i graniczą z depresją. Ludzie ci się izolują się od świata, zamykają się w swej wykreowanej brzydocie. Starają się nikomu nie pokazywać, chowają swoje urojone mankamenty (noszą luźne ubrania). Zaszywają się w miejscach, gdzie nikt ich nie znajdzie. Niestety, przez społeczeństwo są odbierani jako próżniacy, egoiści, zapatrzeni jedynie w swój wygląd. Tymczasem, tak naprawdę bardzo samotni i niezrozumiani.
Zuzanna Górka
