Każdego dnia jesteśmy narażeni na zakażenia pasożytami. Mogą przenosić je domowe zwierzęta, jak również owady. Niebezpieczne jest także czerpanie wody ze studni i kąpiel w akwenach do tego nieprzeznaczonych. Zakażenia pasożytami niosą ze sobą daleko idące konsekwencje, ponieważ te patogeny mogą występować jednocześnie w różnych częściach ludzkiego organizmu. Szacuje się, że na całym świecie istnieje 3200 odmian pasożytów. Gdy patogen przenika do organizmu i zaczyna się w nim namnażać, pojawiają się pierwsze objawy i problemy zdrowotne. Dolegliwości są zazwyczaj mało charakterystyczne, przez co rzadko łączy się z je z infekcją pasożytniczą. Przedstawiamy najgroźniejsze pasożyty w ludzkim ciele, które w skrajnych przypadkach mogą doprowadzić nawet do śmierci swojego żywiciela.
Pasożytom zależy na czerpaniu korzyści, w tym wypadku składników odżywczych, od swojego żywiciela. W związku z tym ich celem nie jest wyniszczenie ludzkiego organizmu, ale zapewnienie przetrwania swojemu gatunkowi. Niestety, jeśli pasożyt umiejscowi się w niektórych organach – serce, mózg, może doprowadzić do śmierci swojego żywiciela.
Tęgoryjec dwunastnicy
Z punktu widzenia biologii tęgoryjec dwunastnicy należy do nicieni. Ten wyjątkowo niebezpieczny pasożyt każdego roku atakuje kilkanaście procent ludzi na całym świecie. Tęgoryjec dwunastnicy po wniknięciu do organizmu wywołuje ancylostomazę. Wśród czynników predysponujących do zakażenia wymienia się pracę z wodą lub wilgotną ziemią. Przed laty, kiedy górnictwo prężnie się rozwijało, tęgoryjec dwunastnicy masowo atakował górników, zwłaszcza tych pracujących w strefie międzyzwrotnikowej. W związku z tym, iż jednym z objawów ancylostomazy jest niedokrwistość, choroba ta w obiegowej opinii funkcjonuje jako anemia górników. W naszej strefie klimatycznej zakażenia tęgoryjcem dwunastnicy są stosunkowo rzadko spotykane. Wynika to z warunków, jakie upodobał sobie ten pasożyt. Jaja tęgoryjca dwunastnicy potrzebują wysokiej temperatury, najlepiej takiej, jaka panuje w strefie międzyzwrotnikowej. Do zakażenia pasożytem na ogół dochodzi w wyniku połknięcia jego jaj, które mogą znajdować się na brudnych owocach i warzywach, a także w zanieczyszczonej wodzie. Zakażenie tęgoryjcem dwunastnicy może manifestować się anemią, kaszlem, biegunką, dusznościami, zapaleniem płuc i swędzącą wysypką na ciele. W związku z tym, iż objawy są mało charakterystyczne – wysypkę może powodować także alergia na gumę, a duszności mogą mieć związek z astmą, zazwyczaj ancylostomaza bywa diagnozowana z dużym opóźnieniem.
Przywra ludzka
Pijąc nieprzegotowaną wodę zaczerpniętą ze studni, spożywając nieumyte warzywa i owoce oraz niedogotowane mięso ryb, narażamy siebie na zakażenie przywrą ludzką. Ten pasożyt należy do gromady Trematoda i może powodować chorobę zwaną schistosomatozą. Przywra ludzka na ogół atakuje takie narządy jak wątroba, trzustka, płuca czy jelita. Największe zagrożenie niesie jednak ze sobą przywra krwi, która na co dzień znajduje się w naczyniach krwionośnych i żywi się ludzką krwią. Początkowe objawy schistosomatozy można łatwo przeoczyć lub powiązać je z innymi chorobami. Ogólne osłabienie, ból głowy czy spadek apetytu mogą dopaść każdego, chociażby w związku ze zmianą pogody. Zakażenie przywrą najczęściej diagnozuje się po 3-4 miesiącach, gdy pasożyt przemieszcza się, przyczyniając się do mechanicznego uszkodzenia tkanek. Ich uszkodzeniu towarzyszą takie dolegliwości jak wysoka gorączka, dreszcze, problemy gastryczne i ostry ból brzucha.
Nagroźniejsze pasożyty w ludzkim ciele – Leishmania
Leiszmanioza to choroba pasożytnicza wywoływana przez patogen Leishmania należący do muchówek. Do zakażenia dochodzi w wyniku ukąszenia przez samicę. Leiszmanioza stanowi poważne wyzwanie dla medycyny, szacuje się, że każdego roku na tę przypadłość zapada ok. 1,3 miliony ludzi, z czego 30 tysięcy umiera. Leiszmanioza może przyjąć jedną z trzech postaci, przy czym najbardziej niebezpieczna jest leiszmanioza trzewna. U osób dotkniętych tym schorzeniem obserwuje się wysoką gorączkę, nudności, anemię, powiększoną śledzionę oraz gwałtowny spadek masy ciała. Jednocześnie skóra zmienia zabarwienie na szare. Leiszmanioza skórna jest niezwykle uciążliwa, ale mniej niebezpieczna niż postać trzewna. Towarzyszą jej owrzodzenia w obrębie twarzy i kończyn. Z kolei leiszmanioza skórno-śluzówkowa niesie ze sobą daleko idące konsekwencje – powoduje zniekształcenia twarzy. W Polsce leiszmanioza jest rzadko spotykaną chorobę, diagnozuje się ją u osób, które w przeszłości podróżowały do krajów Ameryki Łacińskiej i Bliskiego Wschodu.
Irmina Cieślik
