Tak jak różni jesteśmy pod względem fizycznym, tak samo dzielą nas różnice psychiczne: w podejściu do świata, emocji, światopoglądzie.
To dlatego mimo, że jesteście w podobnym wieku to zupełnie odmiennie podchodzicie do tego faktu.
Choć fizjologiczne, biochemiczne i hormonalne procesy, które zachodzącą w Waszych organizmach są podobne to ze względu na swój cel (przejście w spoczynek prokreacyjny, ustanie zdolności rozrodczej) to psychologiczne jego konsekwencje w dużej mierze ukształtowane są kulturowego.
Dojrzały mężczyzna przywodzi na myśl korelacje z prestiżem, bogactwem, elegancją. Jest spostrzegany jako bardzo atrakcyjny, „pożądany” społecznie, gdyż jest ustatkowany, samodzielny, dojrzały psychicznie i wie czego chce od życia. Dziesiątki celebrytów (m in. Aktorów jak George Clooney, Robert Redford, Brad Pitt, Johnny Depp, Keanu Reeves) uznawanych za najprzystojniejszych, to właśnie panowie po czterdziestce, z włosami przyprószonymi siwizną. Wiek działa na korzyść mężczyzn – oczywiści do pewnego momentu). Typowym połączeniem w naszej kulturze jest dojrzały mężczyzna i młoda kobieta.
Mężczyźni w tym wieku osiągają zwykle najwyższy status zawodowy i finansowy, odnoszą największe sukcesy na polu naukowym i badawczym. Głównie zaś chodzi o to, że są społeczni widoczni, a to zawsze wiąże się z rozważaniem problemów danej grupy osób ( kierowanie do nich reklam, lnie produktów dla mężczyzn w tym wieku, etc.). Reasumując to właśnie sprawia, że mężczyźni w dojrzałym wieku mają wysokie poczucie wartości, są zadowoleni z siebie, przekonani o swojej efektywności i skuteczności. To sprawia, ze podejmują wyzwania, pną się po szczeblach kariery, nawiązują nowe relacje, realizują swoje pasje.
W przypadku kobiet kultura zachowuje się zupełnie inaczej. Przez lata, aż do niedawna dojrzałe kobiety były najmniej „widoczną” grupą społeczną. Poza wiekiem produkcyjnym były przez lata „spychane” i ograniczane wyłącznie do zajęć domowych, nie brały udziału w polityce, życiu społecznym, mediach, a przede wszystkim aktywnościach i rozrywkach życia codziennego: sportach, imprezach, kursach, szkoleniach itp.
Będąc tak traktowanymi i klasyfikowanymi przez kulturę, kobiety upatrywały i w dalszej mierze upatrują w osiągnięciu dojrzałości czegoś przykrego, zakończenia okresu radości i spontaniczności w swoim życiu, spadku atrakcyjności, czy pogorszenia samopoczucia i stanu zdrowia.
Myśląc tak tym samym przyznajemy zgodę stereotypowi (w dodatku przedawnionemu i nieaktualnemu w dzisiejszym świecie) i zgadzamy się na dalsze spychanie do podziemi, które sprawia, że czujemy się przygnębione, nieszczęśliwe, rozgoryczone i w ten sposób patrzymy na świat. Warto jednak zauważyć, że ten punkt widzenia został nam narzucony…
Dopiero w ostatnich latach kobiety zaczęły przełamywać tabu, pokazywać się i zaczynać mówić o sobie głośno , w tym należy upatrywać szans na zmianę dotychczasowego stanu rzeczy, która niewątpliwie będzie miała miejsce w najbliższych latach. Niech więc każda z nas przyłoży swoja cegiełkę do tej zmiany.
Joanna P.
