Była twoim maleństwem, oczkiem w głowie, przyczyną nieustających trosk i zmartwień. Uczyłaś ją wszystkiego od początku, byłaś dla niej ideałem i wzorem. Spoglądała na Ciebie i uczyła się świata. Teraz jest już dorosła i może stać się Twoją prawdziwą przyjaciółką. Musisz jednak wiedzieć, że to nie dzieje się automatycznie, nie przychodzi samo.
Obie strony muszą mieć w tym procesie swój znaczący udział. Przyjaźń jest uczuciem partnerskim i w żadnym razie nie jest uczuciem zależnościowym. Oznacza to, że musisz uznać, że jesteście sobie równe i w równym stopniu macie prawo udzielać sobie rad i wzajemnie się krytykować. Szczególnie dla Ciebie, jako mamy porzucenie dawnej roli, w której “wie się lepiej” i można nagradzać i karać- może być trudne. Jako mama małego dziecka nauczyłaś się, że wiesz lepiej, więc masz prawo decydować. Teraz musisz bardzo się kontrolować, by wyzbyć się tego odruchu. Bez tego jednak nie będzie można mówić o przyjaźni.
Jest wiele typów relacji matka – córka, które nie będąc przyjaźnią w dalszym ciągu są niezmienne. Mogą być to relacje oparte na szacunku, autorytecie rodzicielskim, pomocy itd. Jest jednak kilka rodzajów uczuć, które występują wyłącznie w partnerskiej relacji przyjaźni. Mam tu na myśli zaufanie i wiedzę. Wiedzę w rozumieniu znajomości prawdziwego obrazu drugiej osoby.
Jeśli pozostajemy wyłącznie w relacji szacunku, to Ty – jako mama – żywisz przekonanie, że Twoja córka wiele Ci zawdzięcza, a nadto – górujesz nad nią wiekiem i doświadczeniami, przez to należy Ci się szacunek.
Joanna P.
