Czy istnieje optymalna terapia hormonalna? Jeśli tak, to czym powinna się charakteryzować? Mówi się o czterech najważniejszych cechach, które tworzą dobrą terapię, dostosowaną do potrzeb i wymagań pacjentki.
Cecha pierwsza – eliminacja chorób towarzyszących
Zdolność eliminacji chorób i dolegliwości towarzyszących okresowi menopauzy jest pierwszym elementem, który kwalifikuje metodę leczenia do nazwy “terapia hormonalna okresu menopauzy”. Największą wagę przywiązuje się do neutralności, bądź pozytywnego działania terapii względem chorób sercowo-naczyniowych.
Dlaczego? Otóż ta grupa chorób zalicza się do przeciwwskazań do stosowania terapii. Jeśli kobieta przeszła już zawał serca lub ma wysokie nadciśnienie tętnicze lub którąś z chorób zatorowo-zakrzepowych i podejmie terapię hormonalną, jest narażona na znaczne pogorszenie zdrowia, grożący nawet śmiercią.
Najtrudniejszymi do eliminacji chorobami towarzyszącymi są nadciśnienie tętnicze, cukrzyca i dyslipidemia. Zastępczym środkiem łagodzenia objawów tych chorób, jest stosowanie naturalnych hormonów płciowych – fitohormonów, w postaci dostępnych suplementów diety oraz pożywieniu.
Zmiana stylu życia często powoduje zmniejszenie, a nawet wyeliminowanie tych chorób, dzięki czemu pacjentka kwalifikuje się do podjęcia terapii hormonalnej. Może również zdarzyć się tak, że pod wpływem odpowiedniej diety, pacjentka wyleczy się z przewlekłych chorób i jednocześnie pozbędzie się objawów menopauzalnych. Terapia hormonalna zatem wydaje się już wtedy niepotrzebna, pod warunkiem, że kobieta w okresie menopauzy będzie kontynuować zdrową dietę.
ALNG
