Zapalenie tarczycy wywołuje w gruczole tarczowym zmiany zapalne, można je podzielić w zależności od przebiegu choroby na: ostre, podostre i przewlekłe.
Ostre zapalenie tarczycy
Ostre zapalenie tarczycy występuje rzadko, ta postać choroby najczęściej wywoływana jest przez bakterie (gronkowce lub paciorkowce). Choroba obejmuje cały gruczoł, a bakterie, które są jej przyczyną, mogą przedostawać się do tarczycy z ognisk zakaźnych, znajdujących się na szyi w jamie ustnej lub w drogach oddechowych. W tak zmienionej chorobowo tkance mogą powstawać ropnie i ogniska martwicy.
Początkowo ostre zapalenie tarczycy objawia się osłabieniem organizmu i nieznaczną gorączką. Jednakże potem następuje ból, wysoka gorączka i obrzęk tarczycy. Skóra nad gruczołem jest zaczerwieniona i zaogniona, tarczyca staje się wrażliwa na dotyk, staje się twarda może ropieć, przez co utrudnione jest połykanie.
Leczenie polega na podawaniu antybiotyków, leków przeciwbólowych, stosowaniu na szyi wilgotnych i ciepłych okładów. Czasem jest potrzebna interwencja chirurgiczna.
Podostre zapalenie tarczycy
W gruczole tarczycy rozwija się stan zapalny, charakteryzuje się burzliwym miejscowym przebiegiem, nie występuje ropienie. Przyczyną powstawania zapalenia są wirusy. Zachorowalność kobiet na tę postać zapalenia jest o wiele wyższa niż u mężczyzn. Choroba obejmuje całą tarczycę albo jej część.
Podostre zapalenie tarczycy charakteryzuje się bólem szyi, który promieniuje do ucha, czasami jednak ból jest nietypowy, obejmuje tylko uszy i zęby. Gruczoł wówczas jest nabrzmiały i twardy, pojawia się także gorączka. Choroba może trwać kilka tygodni albo rozciągnąć się do kilku miesięcy.
W leczeniu stosuje się leki przeciwzapalne oraz ciepłe i wilgotne okładów na szyję. Niekiedy podostre zapalenie tarczycy może powodować niedoczynność tarczycy, dlatego osoby, które chorowały na zapalenie, powinny regularnie poddawać się badaniom.
Przewlekłe zapalenie tarczycy
Na przewlekłe zapalenie tarczycy można zachorować praktycznie w każdym wieku i zazwyczaj prowadzi do niedoczynności tarczycy. Ten rodzaj zapalenia dotyczy głównie kobiet i to już w wieku przed menopauzalnym. Choroba może rozwijać się na tle autoimmunologicznym, może towarzyszyć innym chorobom tego typu (niedokrwistość Addisona-Biermera, niedoczynność kory nadnerczy).
Choroba może objawiać się przez symetrycznie powiększony gruczoł, ale tylko w początkowej fazie choroby, z biegiem czasu tarczyca zmniejsza się. Ogranicz się aktywność hormonalna tarczycy, niszczeje jej tkanka, narząd ulega zwłóknieniu. Leczenie polega na stosowaniu tyreoidyny, kortyzonu lub pochodnych, które wpływają na obniżenie intensywności między antygenem i przeciwciałem. Takie leczenie jest długotrwałe.
Niedoczynność tarczycy
Niedoczynność tarczycy jest spowodowana niedoborem hormonów gruczołu tarczowego. Choroba występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn, głównie w przedziale wiekowym między 40 a 60 rokiem życia. Przyczynami niedoczynności tarczycy mogą być: zwłóknienie tkanki gruczołu tarczowego, operacyjne usunięcie tarczycy z powodu wola, terapia jodem, niedobór jodu oraz uszkodzenie przysadki mózgowej lub podwzgórza.
Objawy
Objawy towarzyszące niedoczynności tarczycy to: łatwe marznięcie, zmniejszone pocenie się, zmniejszenie apetytu, zaparcia, obrzęki powiek, zmniejszenie aktywności fizycznej, niedokrwistość, drętwienie dłoni oraz stóp, niski zachrypnięty głos, nadmierna senność lub bezsenność, przybór masy ciała, zmatowienie i powolny wzrost włosów.
Kanka
