Nietrzymanie moczu jest definiowane jako niekontrolowane wydzielanie moczu – w ilości wysokiej bądź umiarkowanej. Sprawia ono zarówno problemy zdrowotne jak i społeczne.
Przyczyny chorób mogą być różnorakie – jednak w grupie ryzyka znajdują się zarówno osoby starsze, jak i kobiety po 45 roku życia, kobiety, które doświadczyły w życiu jednego lub większej ilości porodów. Do uwarunkowań wpływających na częstość występowania NTM zaliczają się również schorzenia neurologiczne, alkoholizm, zakażenie układu moczowego, przerost prostaty, cukrzyca, udar mózgu, stwardnienie rozsiane, kamica nerkowa, choroba Alzheimera, Parkinsona, przyjmowanie niektórych leków (o ubocznym działaniu moczopędnym) oraz przebyte operacje chirurgiczne.
Wśród najczęściej występujących chorób wyróżniamy: wysiłkowe nietrzymanie moczu (z niekontrolowanym wydalaniem moczu podczas kichania, kaszlu, śmiechu oraz wysiłku); NTM z naglącym parciem ( z uczuciem parcia wywołanym nawet niewielką ilością moczu w pęcherzu, spowodowana nadreaktywnością tego pęcherza); NTM mieszane – łączące te dwie postacie; NTM z przepełnienia (spowodowane zawężeniem cewki moczowej, np. w wyniku przerostu prostaty).
Choroba rozwija się z różnym nasileniem. Przed podjęciem terapii bardzo istotne jest dokładne badanie, złożone m.in. z : badania ogólnego, posiewu moczu, badania krwi, USG oraz badań radiologicznych i urodynamicznych.
W NTM można w zależności od rodzaju choroby stosować leczenie zachowawcze (farmakoterapię, ćwiczenia, fizykoterapię) lub chirurgiczne. Oprócz tego zalecane są też działania profilaktycznie, do których należą: opróżnianie pęcherza; unikanie kofeiny i alkoholu, unikanie leków moczopędnych, ćwiczenia mięśni Kegla; unikanie spożywania napoju przed snem, a także: unikanie infekcji dróg moczowych (poprzez przestrzeganie zasad higieny), regularne oddawanie moczu, aktywność fizyczna, oraz dieta bogata w błonnik.
Redakcja
