Wprawdzie allodynia nie została zaliczona do chorób, ale niesie poważne konsekwencje dla osoby, która boryka się z tą przypadłością. Znacząco obniża jakość życia, ponieważ pod tym terminem zaczerpniętym z greki kryje się inny ból, czyli nadwrażliwość na dotyk. Przyczyny allodynii bywają bardzo zróżnicowane. Wymaga to podjęcia odmiennego leczenia i postępowania. Jak diagnozuje się allodynię? Co warto wiedzieć o tym problemie?
Allodynia, czyli inny ból
Niektóre osoby skarżą się na to, że odczuwają ból wskutek ucisku wywoływanego np. przez bransoletkę. Czasem źródłem nieprzyjemnych dolegliwości jest zwykły dotyk, w tym przytulanie. Zdarza się, że ból pojawia się wraz ze zmianą temperatury. Allodynia charakteryzuje się tym, że podobne okoliczności u zdrowej osoby nie przyczyniają się do wystąpienia nieprzyjemnych doznań.
Nadwrażliwość na dotyk. Jakie są klasyczne objawy allodynii?
Objawy allodynii obejmują nie tylko ból, ale też pieczenie, rwanie czy mrowienie. Osoby, które zmagają się z tą przypadłością, posiadają niezwykle reaktywny układ nerwowy. Symptomy przybierają odmienny przebieg u poszczególnych ludzi.
Co powoduje allodynię?
Przyczyny allodynii nie zostały jeszcze w pełni poznane. Wiele wskazuje na to, że najczęściej wiążą się z uszkodzeniem neuronu lub jego osłonki. Zakłóca to przewodnictwo nerwowe. Sprawia, że do mózgu docierają informacje o silnym bodźcu, choć w rzeczywistości jego intensywność jest niska i nie wskazuje na żadne zagrożenie. Allodynię często stwierdza się u chorych na cukrzycę, stanowi jedno z jej powikłań. Przypuszcza się, że wysokie stężenie glukozy, które utrzymuje się przez dłuższy czas, wywiera destrukcyjny wpływ na komórki nerwowe. Skutkuje to zaburzeniem przewodnictwa w ich obrębie.
Jakie są pozostałe przyczyny allodynii?
Dotychczas przeprowadzone badania naukowe wskazują na potencjalne przyczyny allodynii. Obejmują one m.in.:
- niedostateczną podaż witamin z grupy B;
- zaburzenia hormonalne;
- nowotwory, które wywierają nacisk na neurony;
- urazy mechaniczne, w tym powstałe wskutek zabiegów chirurgicznych i wypadków;
- niewydolność narządów detoksykacyjnych, do których zalicza się nerki i wątrobę;
- zespół cieśni nadgarstka;
- torbiele w obrębie nadgarstka;
- choroby z zakresu autoagresji.
Czy leczenie allodynii jest możliwe?
Leczenie allodynii poprzedzają badania diagnostyczne. Specjalista stara się dotrzeć do źródeł zgłaszanych dolegliwości. Znając przyczynę, może wdrożyć odpowiednie procedury medyczne. Np. przy niedoborze witamin z grupy B zaleca się ich suplementację. Zaburzenia hormonalne leczy endokrynolog, próbując przywrócić stan wewnętrznej równowagi;. Torbiele z nadgarstka może odessać poprzez biopsję aspiracyjną pod kontrolą USG.
Psychoterapia allodynii – kiedy jest ważna?
Choć allodynia zazwyczaj ma związek z uszkodzeniami neuronów i ich osłonek, to niekiedy rekomenduje się psychoterapię. Zdarza się, że osoba dotknięta tą przypadłością odczuwa silny stres. Długotrwałe napięcie nerwowe nie tylko zwiększa ryzyko depresji i zaburzeń lękowych, ale też stanowi źródło wolnych rodników. Ich nadmiar uszkadza struktury komórkowe, w tym także molekuły, z których zbudowane są komórki nerwowe. Psychoterapia ma na celu podnieść jakość życia pacjenta, ustalając przyczynę jego trudności i wyposażając go w przydatne narzędzia. Specjaliści, którzy pracują w nurcie akceptacji i zaangażowania, pokazują, jak pogodzić się z sytuacjami znajdującymi się poza naszą kontrolą. Jednocześnie zachęcają do podjęcia działań w tych obszarach, na które mamy wpływ. Pomaga to wyeliminować dystres, czyli chroniczny stres, który obniża jakość życia. Napięcia nerwowego nie da się całkowicie uniknąć, można natomiast wzmocnić w sobie elastyczność psychologiczną. Terapia akceptacji i zaangażowania koncentruje się nad jej rozwinięciem. Służą temu liczne zadania i ćwiczenia. Obniżając poziom stresu, możemy zredukować ilość wolnych rodników i zapobiec uszkodzeniom neuronów.
Niesteroidowe leki przeciwzapalne w terapii allodynii
Leczenie allodynii opiera się również na podawaniu niesteroidowych leków przeciwbólowych, w tym ibuprofenu. Niekiedy konieczne staje się wdrożenie opioidów. Te ostatnie traktuje się jako ostateczność, ponieważ silnie uzależniają.
