Grzyby drożdżakowe, do których zalicza się Pityrosporum furfur wywołujący łupież pstry, należą do flory fizjologicznej skóry i błon śluzowych. Te drobnoustroje są organizmami saprofitycznymi, które w prawidłowych warunkach nie wywołują zmian chorobowych. Jeżeli natomiast dojdzie do zachwiania równowagi organizmu (podczas przebywania innych chorób, niedożywienia, awitaminoz, antybiotykoterapii oraz urazów skóry), mogą powodować kandydozy, czyli grzybice drożdżakowe.
Łupież pstry – istota problemu
Łupież pstry jest chorobą dotykającą głównie osoby młode. Grzybica obejmuje powierzchowną warstwę skóry, czyli naskórek. Występuje głównie w obrębie górnej części tułowia, zwłaszcza klatki piersiowej i może szerzyć się na szyję i ramiona. Charakterystyczne jest występowanie żółto-brunatnych plam lekko złuszczających się. Zmiany są liczne i mają nieregularny kształt. Wbrew pozorom nie dają one nieprzyjemnych objawów w postaci świądu czy pieczenia, są nieodczuwalne dla chorego. Ciekawy jest fakt, iż zmiany grzybicze pod wpływem promieniowania ultrafioletowego odbarwiają się, a więc w ich miejscu skóra jest jaśniejsza niż normalnie. Zjawisko to jest spowodowane produkcją przez grzyby kwasu azelainowego, który odpowiada za hamowanie produkcji barwnika obecnego w naszej skórze. Niestety choroba ma charakter przewlekły i aby doprowadzić do remisji, należy szybko wdrożyć leczenie. Bardzo dobrze sprawdzają się tu leki imidazolowe, które są jednymi z najsilniejszych leków przeciwgrzybiczych. Należący do tej grupy bifonazol wykazuje działanie grzybiczobójcze, a do tego bakteriobójcze. Zawarty jest on w kremie stosowanym na łupież pstry Canespor, który jest dostępny bez recepty, co umożliwia szybkie rozpoczęcie leczenia.
Łupież pstry a wyprysk łojotokowy
Podobieństwo między łupieżem pstrym a wypryskiem łojotokowym wynika z tego, iż w obu przypadkach zmiany skórne są złuszczającymi się plamami dobrze odgraniczonymi od otoczenia. Obie choroby można odróżnić na podstawie obecności objawów wysiękowych oraz niekiedy obecności żółtych strupów w przypadku wyprysku łojotokowego. Takie zmiany nie występują w grzybicy. Dodatkowo lokalizacja wykwitów jest nieco inna. Jak już wspomniano łupież pstry pojawia się głównie w okolicy tułowia, natomiast wyprysk zajmuje okolice łojotokowe, szczególnie owłosioną skórę głowy.
Łupież pstry a bielactwo nabyte
Bielactwo nabyte jest chorobą autoimmunologiczną charakteryzującą się obecnością licznych, odbarwionych plam, co może przywoływać na myśl zmiany obecne w łupieżu pstrym. Istnieją jednak różnice umożliwiające odróżnienie obu chorób. Bielactwo cechuje się obecnością wyraźnego, ciemnego zabarwienia na obwodzie zmiany, a także nieco odmienną lokalizacją, gdyż odbarwienia najczęściej dotyczą twarzy i rąk. Nie możemy jednak zapominać o tym, iż mogą one pokrywać praktycznie całe ciała, a zwłaszcza jego części, które są narażone na promieniowanie słoneczne. Najpewniejszym w różnicowaniu obu jednostek chorobowych jest więc badanie mikologiczne skóry, które może wykazać obecność ognisk pierwotnych grzyba.
