Eozynofilowe zapalenie jelit to dość rzadka choroba przewodu pokarmowego. Czy dokładnie charakteryzuje się dane schorzenie?
Eozynofilowe zapalenie jelit – charakterystyka
Jak sama nazwa wskazuje, za chorobę odpowiedzialne są eozynofile. To one atakują przewód pokarmowy, niszcząc jego tkanki. Krwinki najczęściej oddziałują na jelito cienkie i okrężnicę. Eozynofile są znane w procesie zwalczania pasożytów i w walce z alergiami. Ich obecność w organizmie jest normą, o ile nie dotyczy znacznie głębszych tkanek, tak jak to mam miejsce w przypadku jelit. Wówczas mowa o patologii. Za rozwojem choroby jaką jest eozynofilowe zapalenie jelit, może stać alergia pokarmowa, astma czy wyprysk atopowy. Reakcje organizmu mogą być różne. Przy stanie zapalnym, eozynofile przemieszczają się do jelita, gdzie rozpoczynają swoja, niekorzystna dla układu działalność. Czynnikiem wspomagającym rozwój schorzenia mogą być alergeny pokarmowe. Wielu badaczy właśnie je wskazuje, jako czynniki zapalne choroby jelit.
Eozynofilowe zapalenie jelit – objawy i przebieg choroby
Eozynofilowe zapalenie jelit to cały zespół objawów, które dotyczą układu pokarmowego. Różni się od schorzenia, jakim jest nieswoiste zapalenie jelit. Jego przewlekłe zapalenie zwykle odznacza się takimi dolegliwościami, jak bóle brzucha, nudności, biegunki, wymioty, wzdęcia czy spadek masy ciała. Większość pacjentów choruje w nieświadomości przez długie lata. Schorzenie jest bardzo rzadkie i wymaga wysokiej czujności lekarzy. Ostry brzuch czy niedrożność jelit także mogą świadczyć o eozynofilowym zapaleniu jelit.
Wyróżnia się trzy typy schorzenia. Pierwszy z nich – typ śluzówkowy jest najczęściej diagnozowany. Chorzy nie mają apetytu, pojawia się niedokrwistość. Zaobserwować można także krwawienie z dolnego odcinka przewodu pokarmowego. Typ mięśniowy wskazuje na niedrożność jelita cienkiego a typ podśluzówkowy, który leczy się kortykosteroidami, objawia się wodobrzuszem.
Przebieg choroby zależy od jej typu. Im młodszy pacjent, tym leczenie może okazać się skuteczniejsze. Cały przebieg schorzenie nie do końca jest jasny, dlatego lekarze wciąż maja problem z postawienie właściwej diagnozy. Rozpoznanie wymaga czasu, ponieważ w pierwszej kolejności należy wykluczyć inne choroby. Leczenie polega zaś na niwelowaniu objawów. W tym celu stosuje się glikokortykosteroidy, leki przeciwhistaminowe czy przeciwleukotrienowe. W określonych przypadkach można zastosować leczenie chirurgiczne polegające na zwężeniu lub perforacji ściany przewodu pokarmowego.
Katarzyna Antos
