Podstawowym sposobem leczenia niedoboru testosteronu u mężczyzn w starszym wieku jest leczenie preparatami testosteronowymi. Zaleca się stosowanie preparatów naturalnych. Testosteron możemy uzupełniać za pomocą zastrzyków domięśniowych, środków doustnych, podjęzykowych, implantów podskórnych oraz żeli. Bez względu na postać leku, celem kuracji jest uzyskanie stężenia hormonów w granicach niskich i średnich wartości określonych dla młodych mężczyzn.
Preparaty doustne
Preparaty doustne zawierające testosteron są również dobrze znane i stosowane od lat 70-tych ubiegłego wieku. Są to pochodne testosteronu uzyskane poprzez estryfikację testosteronu, a następnie rozpuszczone w oleju i zamknięte w kapsułce z żelatyny.
Najczęściej stosowanym preparatem jest Undekanian Testosteronu (TU), który od 2003 roku dostępny jest w nowej formule (Undestor) z zastosowaniem oleju rycynowego i glikolu propylenowego, co udoskonaliło jego właściwości. Ponieważ jest wchłaniany przez układ limfatyczny, omija wątrobę, co powoduje brak hepatoksyczności oraz uzyskiwanie stabilnych i prawidłowych stężeń testosteronu w surowicy. Tabletki 40 miligramowe zawierają 63% (25mg) testosteronu. Ważne, aby pamiętać, że prawidłowe wchłanianie Undestoru w przewodzie pokarmowym zachodzi w obecności diety zawierającej tłuszcze.
Najwyższe stężenie testosteronu osiągane jest po upływie 2–6 godzinach od zażycia. Dawkowanie zazwyczaj wynosi od 120 do 240 mg dziennie. Preparaty doustne polecane są u mężczyzn z niskim, ale nie bardzo niskim stężeniem testosteronu. Na korzyść stosowania tej terapii wpływa również jej stosunkowe bezpieczeństwo przy długotrwałym stosowaniu, poparte licznymi badaniami.
Innym często stosowanym lekiem doustnym jest Mesterolon (Proviron). Główną cechą przemawiającą za zastosowaniem tego preparatu jest fakt, że nie ulega on aromatyzacji do estradiolu. Stosuje się dawki w ilości 3 – 4 tabletek dziennie (75-100 mg).
Leki doustne niestety wykazują stosunkowo niską skuteczność w leczeniu niskiego poziomu testosteronu u starszych mężczyzn. Chociaż są one metabolizowane przez wątrobę wolniej niż naturalny testosteron, wymagają podawania kilka razy na dobę, siła ich działania jest niska lub zmienna, dodatkowo nie można za pomocą badań laboratoryjnych określić ich stężenia we krwi.
Borys
