W mądrej książce, „Mały Książę”, żmija mówi do Księcia: „Wśród ludzi jest się także samotnym”. Ta gorzka prawda pokazuje, że nie wystarczy przebywać w towarzystwie innych osób, by czuć się dobrze. Uczucie samotności jest bardzo destrukcyjne.
Istnieje wiele odcieni samotności: może wynikać z utraty bliskiej osoby, braku zrozumienia otoczenia, odległości od znanej okolicy, miłości na odległość. Może być czasowa lub chroniczna. Niektórzy decydują się na samotność z własnej woli, inni cierpią, próbując od niej uciec.
Przyczyny samotności
Paradoksalnie, najbardziej samotni czujemy się właśnie wśród ludzi, szczególnie w dużych aglomeracjach. Badania wręcz pokazują, że im więcej ludzi, tym głębsze i powszechniejsze jest uczucie samotności! Dzieje się tak, gdyż wielkie ludzkie skupiska nie potrafią wytworzyć takiego uczucia wspólnoty, jak małe grupy, stąd mniejsza jest szansa na uzyskanie wsparcia.
Kolejnym czynnikiem, który sprzyja samotności, jest niska samoocena. Osoba, która źle myśli o sobie, podświadomie nie nawiązuje głębszych więzi emocjonalnych, gdyż nie potrafi uwierzyć, że ktoś może ją lubić, myśli, że nie zasługuje na przyjaźń czy miłość, ucieka przed zranieniem.
Czynniki osobowościowe również grają rolę w kształtowaniu się uczucia osamotnienia. Osoby introwertyczne, zamknięte w sobie, mogą blokować innym dostęp do swojej przestrzeni osobistej… ale z drugiej strony lepiej radzą sobie z samotnością.
W dużo gorszej sytuacji są osoby z natury otwarte i życzliwe, które potrzebują kontaktów międzyludzkich, by dobrze funkcjonować. Jeśli im tego brakuje, samotność odczuwają bardzo dotkliwie, choć z drugiej strony mają większe możliwości, by jej uniknąć.
Joanna Pastuszka-Roczek
