Osteoporoza stanowi obecnie jeden z największych problemów społecznych na całym świecie. Jest to choroba charakteryzująca się zmniejszeniem masy kostnej („lekkie” kości) i zmianami w tkance kostnej (nienaturalnie cienkie, często poprzerywane beleczki kostne), czego skutkiem jest zwiększona podatność na złamania.
Istnieje ścisła zależność pomiędzy siłą poszczególnych grup mięśni, a gęstością kośćca oraz między poziomem wydolności tlenowej, a gęstością tkanki kostnej. Dlatego też warto uprawiać ruch w jakiejkolwiek postaci. Badania przekrojowe pokazują pozytywną relację między aktywnością fizyczną, a składem mineralnym kości u kobiet w okresie przed- i pomenopauzalnym.
Potwierdzeniem korzystnego oddziaływania ruchu na układ kostny jest mniejsza częstość złamań, m. in. złamania szyjki kości udowej. Szczególnie większe obciążenie kości w młodości (uprawianie aktywności fizycznej, prace domowe) powodują zwiększenie szczytowej masy kostnej, co w okresie pomenopauzalnym skutkuje wolniejszą utratą masą tkanki kostnej wraz ze wzrostem wieku.
W profilaktyce osteoporozy coraz częściej mówi się o kompleksowym spojrzeniu na problem. Nie wystarczy tylko odpowiednio się odżywiać i uprawiać aktywność fizyczną. Ze względu na najgroźniejsze powikłanie osteoporozy (czyli złamanie szyjki kości udowej na skutek upadku) ważna jest odpowiednia korekcja ostrości wzroku, odpowiednie urządzenie mieszkania (np. wyeliminowanie śliskich powierzchni), umiejętność zachowania równowagi i odpowiedniego bezpiecznego upadania.
dr Paweł F. Nowak
