Stres stresowi nierówny. Ogólnie można zdefiniować go jako proces zachodzący pomiędzy wymogami sytuacyjnymi (czyli bodźcami o charakterze stresowym np. podjęcie pracy, wystąpienie publiczne, rozwodzie itd.) a indywidualnymi możliwościami zaradczymi i zasobami jednostki (umiejętnością radzenia sobie ze stresem, kompetencjami społecznymi, dostępnością wsparcia itd.).
Psychologia wyróżnia 2 rodzaje stresu, wyróżnione ze względu na sposób ich oddziaływania. Mamy zatem stres pozytywny tzw. eustres i stres negatywny tzw. dystres.
Zanim jednak przejdę do omówienia tego zjawiska przybliżę znane w psychologii prawo Yerkesa- Dodsona, mówiące o tym, iż wykonywane przez nas zadania zależą od tego, jak dalece jesteśmy pobudzeni emocjonalnie. Do pewnego momentu rosnące pobudzenie sprawia, że wykonujemy zadania coraz lepiej (co jest odpowiednikiem eustresu), a po przekroczeniu granicznego momentu, kiedy pobudzenie emocjonalne staje się byt duże, wykonujemy zadania coraz gorzej, ponieważ stres, jakiego doświadczamy przeszkadza nam w ich wykonywaniu. Ów stres to właśnie dystres.
Czym właściwie są dobry i zły stres, jakich na co dzień doświadczamy?
Charakterystyczne dla eustresu jest poczucie mobilizacji do działania; jest to stan lekkiego podniecenia, można też określić go jako tremę. Możemy rozpoznać, że nam towarzyszy, kiedy ważne dla nas zdarzenie wywołuje przede wszystkim podniecenie (a nie strach), kiedy “nie możemy się już doczekać”, kiedy wielokrotnie planujemy w myślach przebieg zdarzenia, wyobrażamy je sobie, mamy nadzieję na pozytywne jego rozwiązanie. Stan eustresu odczuwany krótko jest pozytywnym bodźcem aktywizującym dla organizmu.
Joanna P.
