Jak zarażamy się świerzbem? Czym ta choroba się objawia i w jakich częściach ciała występuje? Czy da się ustrzec przed tą chorobą zakaźną? Zapraszamy do lektury:
Świerzb przenosi się najczęściej przez kontakt fizyczny bezpośredni, rzadziej za pośrednictwem przedmiotów, szczególnie pościeli (rozgrzane ciało ułatwia przedostawanie się pasożytów do naskórka). Poza skórą świerzbowce przeżywają ok. 4 dni, dlatego też odzież i bielizna chorego nie powinna być w tym czasie używane. Świerzbowiec na skórze nowego żywiciela poszukuje partnera do rozrodu. Zapłodniona samica rozpoczyna drążyć kanały w naskórku. Najczęściej dzieje się to na podeszwach stóp i dłoniach. U osób dbających ściśle o higienę zmiany mogą być trudno dostrzegalne.
Cechą charakterystyczną choroby jest świąd, który pojawia się trzy do czterech tygodni po zakażeniu świerzbem. Zaczyna się zwykle w okolicach udowych 3-4 tygodnie od zakażenia. Świąd nasila się po kąpieli, po rozebraniu się oraz w czasie spania, ponieważ zmiany temperatury (zwłaszcza jej wzrost) pobudza świerzbowce do drążenia w naskórku.
Chorują najczęściej dzieci, które zarażają się głównie podczas zabaw z rówieśnikami. U dzieci najtrudniej rozpoznać chorobę, gdyż z powodu drapania dochodzi u nich do powstawania wtórnych nadkażeń bakteryjnych i zmian ropnych.
Objawy zarażenia świerzbem
Typowa lokalizacja choroby to boczne powierzchnie palców rąk, stóp, okolica łokci, nadgarstków, pępka, na powierzchni brzucha i narządów rodnych. Na wymienionych powierzchniach stwierdza się nory świerzbowcowe czyli korytarze ryte przez samiczki w naskórku. Na skutek drapania pojawiają się przeczosy i wtórne zakażenia bakteryjne. Świerzb nie zajmuje pleców i twarzy.
Anna Żuk
