Osteopenią nazywamy taki stan w którym występuje obniżona gęstość mineralna kości. Jest to związane ze zmianami w funkcjonowaniu organizmu, które postępują w miarę upływu lat.
Po osiągnięciu szczytowej masy kostnej w wieku ok. 30 lat, utrata tkanki kostnej zaczyna przeważać nad jej wytwarzaniem przez organizm (w tempie około 3 – 5 % na 10 lat). Choć zjawisko to nie jest w żadnym razie patologią, to jeśli utrata masy kostnej postępuje zbyt szybko – rozwija się osteopenia.
Osteopenia (inaczej zanik kostny) bywa nazywana wstępem do osteoporozy, występują jednak zasadnicze różnice – po pierwsze, odpowiednie leczenie jest w stanie nie tylko zahamować, ale nawet cofnąć rozwój choroby, a po drugie – w osteopenii złamania nie występują (a przynajmniej nie są jej cechą dystynktywną).
Rozpoznanie choroby nie powinno sprawiać trudności – bez względu na wiek można wykryć osteopenię, a diagnozę potwierdzić odpowiednim badaniem (pomiarem gęstości mineralnej kości). Do charakterystycznych, niepokojących symptomów osteopenii należą: bóle krzyża – z początku występujące w formie łagodniej, z czasem przybierające na sile; zmieniona sylwetka – przykurcz, tak zwany „wdowi garb”.
Jeśli zaobserwujemy u siebie te objawy, warto zgłosić się na badanie densytometryczne, i gdy wykaże ono niską masę kostną – można niezwłocznie podjąć stosowne kroki ku wyleczeniu osteopenii. Profilaktyczne badanie densytometryczne raz do roku jest zalecane osobom, które doświadczają zmian hormonalnych (zwłaszcza kobietom w menopauzie), a także tym, których organizm nie przyswaja wapnia w wystarczającym stopniu.
Redakcja
